Kita tiada apa yang boleh
mengikat kita menjadi kenangan.
Kita tiada apa yang boleh
sentiasa dekat bila kita kehilangan.
Kita tiada apa yang dapat
bawa kita ke awangan.
Yang ada,
cuma rasa itu.
Rasa aku,untuk kau.
Cuma itu,
yang dapat aku bawa jelajah dunia
yang kian pudar, kian kabur.
Untuk mengisi dunia kelabu aku.
Puisi ini untuk kau;
puisi yang mungkin sampah atau ludah,
bagi kau.